Хувцаслалтын тухай бодол

Нэг удаа манай найз, солонгосоос ирсэн ёстой гоё жинсэн өмднүүд зарж байна, надаа даанч таарахгүй, чамд гоё таарна гэхээр нь үзье хүрээд ир гэлээ. Ямархуу юм гэсэн чинь гоё гоё өмднүүд. Тэгэхээр нь шулуундуу, доогуураа үл ялиг нарийссан, бага зэрэг дүүжиндүү (за энэ ч яахав, болохгүй бол хасуулчихна) нэг тийм даруухандуу мөртлөө чансаалаг өмд авах гээд бодоод байсан тэрэн шигээ санаад, асуулаа. Шулуун уу? Шулуун. Яг гоё жинсний өнгөтэй юу? Тийм.  За үзлээ. Тэгсэн ямар өмднүүд байсан гэж бодноо.

Өөртөө дургүй хүрч байна

Өөртөө дургүй хүрч байна. Үнэхээр ганцаардаж байгаадаа дургүй хүрч байна. Яг ганцаардсан үедээ юу ч хийж чадахгүй байгаадаа дургүй хүрч байна. Тэгсэн мөртлөө ганцаардаагүй үедээ энэ талаар хэзээ ч боддоггүй, бодох ч дургүй дээ дургүй хүрч байна. Цөөн хэдэн найз минь яг надтай адилхан шоу цэнгээн хэсээд явдаггүй л дээ. Гэтэл үе үе зад шоудмаар санагдах юмаа бас. Гэвч адилхан стилтэй хүмүүс эргэн тойронд байгаа тул хонх нь дуугарахаар дамар нь таг гэгчээр нэг бол би, нэг бол тэд болдоггүй учраас өөртөө дургүй хүрч байна.

Эхийн сэтгэл аргагүй №1 юм

Эхийн сэтгэл аргагүй №1 юм гээч. Ингэлээ л дээ. Аав ээж хоёр минь нүүдэл хийв. 20 жилийн хур юмыг нүүлгэсэн гээд төсөөл дөө, та нар. Зөвхөн аавын төмрийн хог 1 тонн шахуу болсон гээд л бодчих. (Аавын амь амьдрал ер нь машин тэрэг, төмөр л дөө.) Бид очоод тусаллаа. Түр зуур зарим юмаа хийчихье, амбаар сав чинь сул уу гэтэл ээжийн хамгийн бага эмэгтэй дүү нь зайгүй гээд хавьтуулдаггүй шүү. Тэр ч байтугай нүүсэн 2-3 өдөр ирээд юм өргөдөггүй юмаа гэхэд худлаа үнэн бараагаа ч харуулсангүй.